هدف اصلی بنگاه های اقتصادی همواره این بوده است که با حداقل منابع موجود، حداکثر ستانده را به دست آورند که این مسئله اشاره به بهبود کارایی و بهره وری در بنگاه ها دارد. بنگاه های مالی و پولی و به ویژه بانک های تجاری به جهت تأثیرگذاری مستقیم و عمده بر روی توسعه اقتصادی و اجتماعی کشورها دارای اهمیت زیادی می باشد. در این مقاله با توجه به داده های آماری شش بانک تجاری کشور و برای دوره زمانی 5 ساله از سال 1381 تا 1385 به بررسی کارائی فنی، مقیاس و تغییرات بهره وری عوامل تولید، تغییرات تکنولوژی، تغییرات کارائی مدیریت، مقیاس و کارائی فنی از طریق مدل تحلیل پوششی داده ها و شاخص بهره وری مالم کوئیست پرداخته شده است. بر پایه نتایج حاصل شده، بانک ملت در میان بانکها بیشترین کارائی و بانک ملی کمترین میزان کارائی فنی را داشته است. همچنین بانک صادرات بالاترین کارائی مقیاس و بانک رفاه کمترین کارائی مقیاس را داشته اند. به علاوه عمده ناکارآئی سیستم بانکی ناشی از ناکارآئی مدیریتی بوده است و ناکارآئی مقیاس از کل ناکارآئی بانکها ناچیز بوده است. همچنین بررسی بر روی شاخص های بهره وری کل عوامل تولید نشان داد که تغییرات بهره وری کل عوامل تولید در طول دوره هر چه به جلو رفته است وضعیت بدتری داشته است که عمده آن به دلیل تغییرات نامطلوب تکنولوژی به خصوص در دو دوره آخر بوده است، ضمن آنکه در میان بانکهای بررسی شده بانک رفاه بهترین عملکرد و بانک صادرات بدترین عملکرد از نظر تغییرات بهره وری داشته است. مقادیر میانگین تغییرات بهره وری کل عوامل تولید کل بنگاه ها در طول دوره موردنظر روند نزولی داشته است.